Lampa Wooda została wynaleziona w 1903 r. przez Roberta Wooda. Pierwsze wykorzystanie urządzenia w dermatologii datowane jest na 1925 r. w wykrywaniu infekcji grzybiczych. Ponieważ jest bezpieczna, prosta w użyciu w USA często stosowana jako przydatne narzędzie w diagnostyce, w szczególności w dermatologii i kosmetyce. Lampa Wooda emituje długofalowe promieniowanie ultrafioletowe (UV), nazywane też czarnym światłem lub światłem Wooda. W lampie występuje filtr zbudowany z krzemianu baru z dodatkiem 9% tlenku niklu (filtr Wooda), którego pasmo przepustowości wynosi od 320 do 400 nm z maksimum w 365 nm.
